Out of the deepest inertia a birth
Through the collection entitled “Out of the deepest inertia a birth”, the artist Marion Pascali constructs a contemporary myth of creation whereby Thanatos transubstantiates in a life-inspiring demon and generative source of beauty and Clotho, anything but fate, spins with her spindle threads of life that follow unforeseeable trajectories. Accomplice in this path that relentlessly tortures her but uncompromisingly feeds her is the desire for both the finding of an authentic expression and the necessary elicitation of the art-crafter woman. The artist composes her images by unraveling threads that in their unanticipated meshes embrace the birth of enigmatic shapes and forms. Reinforced by a colour palette in pencil and lavish oil paints, these forms are unleashed in an abstractly lyrical space of a piercing white and frugal bas relief. The titles of the works themselves develop in quatrains that amplify the reading of the image. Within this overtly poetic mood, the artist-Clotho gives birth and spins her thoughts concerning love, passion, pain and loss.
Μέσα από την βαθύτατη αδράνεια μια γέννα
Με την συλλογή «Μέσα από την βαθύτατη αδράνεια μια γέννα», η ζωγράφος Mάριον Πασχάλη προάγει έναν σύγχρονο μύθο δημιουργίας όπου ο Θάνατος μετουσιώνεται σε ζωοποιό δαίμονα και πηγή εκπόνησης του όμορφου, και η Κλωθώ κάθε άλλο παρά το πεπρωμένο, κλώθει με τη ρόκα της ένα νήμα ζωής που ακολουθεί απροσδόκητες πορείες. Συνεργός της σε αυτό το μονοπάτι που ανελέητα την βασανίζει αλλά και αδιάλλακτα την τρέφει είναι ο πόθος, τόσο για την εξεύρεση μιας προσωπικής έκφρασης, όσο και για την αναγκαία εκμαίευση μίας τεχνοποιού γυναίκας. Έτσι η καλλιτέχνης συνθέτει τις εικόνες της ξετυλίγοντας κλωστές που στο απρόβλεπτο πλέγμα τους εναγκαλίζουν την γέννα αινιγματικών σχημάτων και μορφών. Ενισχυμένες από χρώματα σε μολύβι και λαδομπογιά οι μορφές αυτές εξαπολύονται μέσα σε ένα χώρο αφαιρετικά ποιητικό, του διαπεραστικά λευκού και απέριττα ανάγλυφου. Οι ίδιοι οι τίτλοι των έργων εξελίσσονται σε τετράστιχα που διαπλατύνουν την ανάγνωση της εικόνας. Μέσα σε αυτή την διάθεση – την απροκάλυπτα ποιητική – η καλλιτέχνης-Κλωθώ γεννά και κλώθει τις σκέψεις της περί αγάπης, πάθους, πόνου και απώλειας.
Moods
The Greek word σχέδιο is the neutral noun that derives from the ancient adjective σχέδιος which means nigh, in close proximity, or temporary, improvised. From the same adjective also derives the adverb σχεδόν often found in Homer’s Heliad. According to Athanasios Dratzidis in his text ‘Το Σχέδιο ως Σχεδία’ (The Drawing as Raft) the word σχεδόν is used only in contexts concerning warfare, which allows us to claim that it is a genuine warfare term and it declares way: The Achei in Homer’s Heliad fight in proximity with spear or sword as opposed to the Trojans who fight from afar. The benefit of fighting from close proximity is greater precision and consequently effectiveness that leads to might. The adjective σχέδιο, σχεδία, σχεδίων acquires meaning of locality in Homer’s Odyssey. The raft (σχεδία) is an improvised construction that allows survival and therefore becomes indirectly the mean for the subjugation of nature and the victory against death.
In modern daily life the term σχέδιο drawing is limited to the specification of the way in which an objective is materialized and especially in the field of the arts it is generally a preparation towards the execution of a more complete creation. Personally however, motivated by a desire for honesty, and truthful to my own experiences with their explosive moods, I demanded to achieve completeness in a more immediate and instinctive way, that I regarded only drawing with its inherent dynamic properties could express. In this way, my drawings do not function as preparations but are independent entities – prototypes for a war face to face with life – rafts as tools for the subjugation and reorientation of my own nature: At times products of unexpected situations whereby just like an ancient warrior I am invited to act according to the need of the moment and to surrender without fear to the process of self-knowledge; at times tools of improvisation that allow me to buoy, float and triumph over slow death. So every drawing is an independent piece that has as objective the direct conception of moods, those infinitely varying and often determining.
With the present exhibition I invite you to share with me my rafts and maybe – if you are in the mood – you can give your own title to each one of these militant voyages of life exploration.
Διαθέσεις
“Η λέξη σχέδιο είναι το ουδέτερο του ουσιαστικοποιημένου αρχαίου επιθέτου σχέδιος που σημαίνει πλησίον, κοντινός ή προσωρινός, αυτοσχέδιος. Από το ίδιο επίθετο προέρχεται και το επίρρημα σχεδόν, που απαντάται συχνά στην Ιλιάδα. Σύμφωνα με τον Αθανάσιο Δρατζίδη στο κείμενό του ‘Το Σχέδιο ως Σχεδία’ η λέξη σχεδόν χρησιμοποιείται μόνο σε πολεμικά συμφραζόμενα, πράγμα που μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι πρόκειται περί γνήσιου πολεμικού όρου και δηλώνει τρόπο: οι Αχαιοί στην Ιλιάδα πολεμούν “εκ του σύνεγγυς” , από κοντά, με ακόντιο ή ξίφος σε αντίθεση με τους Τρώες, που πολεμούν “εκ του μακρόθεν”. Το πλεονέκτημα του “εκ του συστάδην” πολέμου είναι η μεγαλύτερη ακρίβεια και, συνεπώς, η αποτελεσματικότητα που οδηγά στην ισχύ. Το επίθετο σχέδιο, σχεδία, σχέδιον αποχτά τοπική σημασία στην Οδύσσεια. Η “σχεδία” είναι μία αυτοσχέδια κατασκευή που επιτρέπει την επιβίωση και γι’ αυτό το λόγο γίνεται έμμεσα το μέσον καθυπόταξης της φύσης και της νίκης κατά του θανάτου.
Στην μοντέρνα καθημερινότητα ο όρος σχέδιο περιορίζεται στον καθορισμό του τρόπου για την πραγματοποίηση ενός σκοπού και ειδικά στον χώρο της τέχνης, αποτελεί, ως επί τo πλείστοv, προπαρασκευή για την εκτέλεση ενός πιο ολοκληρωμένου δημιουργήματος. Προσωπικά εντούτοις, παρακινούμενη από μία επιθυμία για ειλικρίνεια, και πιστή στα δικά μου βιώματα με τις εκρηκτικές τους διαθέσεις, απαίτησα την ολοκλήρωση με έναν τρόπο άμεσο και σπλαγχνικό, που θεώρησα ότι μόνο το σχέδιο με τις εγγενείς δυναμικές του ιδιότητες θα μπορούσε να εκφράσει.
Έτσι, τα σχέδιά μου δεν λειτουργούν ως προπαρασκευές αλλά είναι ανεξάρτητες οντότητες – πρότυπα για ένα πόλεμο “εκ του σύνεγγυς” με τη ζωή, σχεδίες-όργανα για καθυπόταξη και αναπροσανατολισμό της ίδιας μου της φύσης. Άλλοτε παράγωγα έκτακτων καταστάσεων, όπου σαν αρχαίος πολεμιστής καλούμαι να δράσω ανάλογα με την ανάγκη της στιγμής και να αφεθώ χωρίς φόβο στην διαδικασία της αυτογνωσίας˙ άλλοτε όργανα αυτοσχεδιασμού, που μου επιτρέπουν να επιπλέω, να πλέω και να θριαμβεύω επί του αργού θανάτου. Το κάθε σχέδιο, λοιπόν, αποτελεί ένα αυτοτελές κομμάτι που έχει σκοπό του την απευθείας σύλληψη διαθέσεων, των αέναα μεταβαλλόμενων και συχνά καθοριστικών.
The internal body of desire
In Dante Alighieri’s work, the human desire is the springboard for a conscience movement towards the encounter with the good and beautiful, God. As such, desire in everyday life- in all its manifestations- constitutes a “staircase” towards the truth of the Divine.
The four desires as described in the ancient Hindu philosophy are: “dharma”, the desire to become what you are destined to be, “artha”, the desire for prosperity, “kama”, the desire for pleasures like intimacy, love, beauty and “moshka”, the desire for spiritual fulfilment.
The multifaceted desire, at the core of our existence, always pushes us forward. It is the force which encourages the collecting of goods, the spiritual along with the material.
It is a fire of rebirth, a diversion from the status quo and the inertia in our lives, which enhances our emotional and spiritual metamorphosis.
It is a yearning for creativity that promotes the transcendence of limits.
It is the ignition of experimentation, a tempestuous and exhilarating child-like game which draws one to their own self-realization.
It is the love for freedom, a celestial destination exploring the universe in search for a reconnection with the divine.
Whether one picks up the sun or a ribbon, ultimately, they will find beneath it desire, which is the very need and thirst of internal change as well as the motivating power that urges life on.
Το Εσωτερικό Σώμα του Πόθου
Στον Ιταλό ποιητή Δάντη, γνώστη των αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών γραμμάτων, ο ανθρώπινος πόθος είναι το εφαλτήριο για την συνειδητή κίνηση προς τη συνάντηση με το καλό και όμορφο, το ίδιο το θείο. Έτσι, η επιθυμία μέσα στην πραγματικότητα σε όλες της τις εκφάνσεις αποτελεί μία «σκάλα» ανάβασης προς την αλήθεια ένος υπέρτατου μυστηρίου.
Στην αρχαία ινδική φιλοσοφία οι τέσσερεις πόθοι περιγράφονται ως εξής: «dharma» ο πόθος να γίνεις αυτός που προορίζεσαι να είσαι, «artha» ο πόθος για ευημερία, «kama» ο πόθος για απολαύσεις, όπως η εγγύτητα, η αγάπη, η ομορφιά, και «moksha» ο πόθος για πνευματική εκπλήρωση.
Ο πολυσχιδής πόθος στη βάση της ύπαρξης ωθεί πάντα προς τα εμπρός. Είναι η δύναμη που προτρέπει τη συνέλεξη αγαθών, του πνεύματος μαζί και της ύλης.
Είναι φωτιά αναγέννησης, μια εκτροπή από το κατεστημένο και την αδράνεια, που ενισχύει τη φωτεινή μεταμόρφωση του ψυχισμού.
Είναι λαχτάρα δημιουργικότητας, γένεση που οδηγεί στην υπέρβαση των ορίων.
Είναι έναυσμα πειραματισμού, μια ενθουσιώδης θύελλα παιχνιδιού που με παιδική ματιά παρασύρει στην αυτοπραγμάτωση.
Είναι έρωτας για την ελευθερία, ένας ουρανός με προορισμό το προς εξερεύνηση σύμπαν και την επανασύνδεση με το θείο.
Ό,τι κι αν σηκώσεις, ένα ήλιο ή μια κορδέλα, από κάτω ο πόθος, ποιητής της δίψας για εσωτερική αλλαγή και κινητήριος δύναμη για τη συνέχιση της ζωής.
