Biography

Marion Pascali studied Painting at the Academy of Fine Arts in Florence under the supervision of the artists F.Farulli and G.Ulivi. In the course of her studies, she was inspired by “Performance Art” which led her not only to the creation of a book ‘object d’art’ (Title: 2×4 = ∞ or of divergence figures) and the intention of its audio-visual expression, but also to further studies in the field of theatre. She received an MA award from Kings College and Rada in London in “Text and Performance”.

For the past sixteen years she works as an art teacher at the Junior and Senior School in Nicosia, whilst concurrently continuing her creative path in the field of the arts. She has in her record four solo exhibitions and has participated in six group exhibitions.

Η Μάριον Πασχάλη σπούδασε ζωγραφική στο Accademia di Belle Arti di Firenze υπό την επίβλεψη των καθηγητών τέχνης και καλλιτεχνών F. Farulli και G. Ulivi. Η επίδραση που δέχθηκε η καλλιτέχνης από το «Performance Art»  την οδήγησε όχι μόνο στην δημιουργία ενός βιβλίου «object d` art» στοχεύοντας την οπτικοακουστική του έκφραση, αλλά και σε περεταίρω σπουδές στον ευρύτερο χώρο  του θεάτρου. Ακολούθησε έτσι μεταπτυχιακές σπουδές με θέμα «Text and Performance» στο Kings College και στο Royal Academy of Dramatic Arts στο Λονδίνο.

Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια εργάζεται ως καθηγήτρια Τέχνης στο Junior and Senior School στην Λευκωσία, ενώ συγχρόνως συνεχίζει την δημιουργική της πορεία στο χώρο της τέχνης. Έκανε μέχρι τώρα τέσσερεις ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε έξι ομαδικές.

Now we walk, every day, halfway between the earth and the sky. Our eyes are losing consistency, dissolving into transparent pools – once it was water. Our ears have shut out the noise and the music, tuning into the shuffling of golden dust – once it was fire. We have broken the moldings. We breath

Sorrow: it is everywhere just like God; entangled in our hair, just like air; trickling down our throat, just like saliva; sustaining life within the tension of blind thoughts and intelligible dreams.

For years, as it always does, it guided a ship across salty water, a navigator’s ship. It belonged to a man who became our father. He was told not to release us into freedom and so bound us with the opening of a hand. We laughed, for we are fighters, yet always so young. We picked up his dreams and neglected his thoughts. We sailed his ship asking the nine muses to beguile us. They did, but since food was short and the journey long, they started praying on our spleens. We resisted, but since drink was short and the journey still long, we drew from the salty water. Then we knew of our father’s blind thoughts.

Love: it is everywhere just like God; entangled in our hair just like air; trickling down our throat just like saliva; sustaining life as it gradually teaches us of silence.

I never read short biographical notes.

I find chronological lists of main life events sterile.

So why should I expect you to read mine?

Again, if the interest is focused on ‘use’,

(as in to put something in a particular purpose),

then the list I would provide, would not satisfy your ambition.

I could then leave this space blank.

Blank like the life spans in which all appearances would proclaim:

a human body has contracted to the mere sustenance of its breath,

states of motionlessness,

of stasis.

Yet the making of the work lies in stasis,

and the drawing of the life in its acknowledgement.

I do not declare this a choice.

This is what I have: a hungry body,

an ever-changing net of multiple needs drafted in the awareness of death.

The search for food is a messy business and invariably tailor made. I dig with scissors into the guts of other bodies and concurrently into mine. The sorting is sedulous and long and shameless. My maintenance stinks of putrefaction. My liberation.

Unlike myths of creation, nothing comes first or second; nor does the word precede the building. Looking for food is blinded by the need, and therefore this biography will not have a culmination. I discover the child because I am in despair; I invent the woman because you are in my way; I force both of us into the artist because there is confinement.

Body wants to grow. I grow in stasis.

Ποτέ δε διαβάζω σύντομα βιογραφικά.

Θεωρώ άγονη τη χρονολογική παράθεση των κύριων γεγονότων της ζωής.

Επομένως, για ποιο λόγο να περιμένω ότι θα διαβάσεις τη δική μου;

Και πάλι, αν το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη χρήση

(δηλαδή είναι χρησιμοθηρικό),

τότε η παράθεση που θα παρέθετα, δε θα ικανοποιούσε τη φιλοδοξία σου.

Θα μπορούσα τότε να αφήσω αυτό το χώρο κενό,

όπως τα διαστήματα της ζωής , μέσα από τα οποία όλα τα φαινόμενα θα δήλωναν :

ένα ανθρώπινο σώμα έχει συρρικνωθεί μόνο στη διατήρηση της αναπνοής του

καταστάσεις αδράνειας,

στάσεις.

Όμως η δημιουργία του έργου έγκειται στη στάση

και το σχέδιο γραφής της ζωής στην αναγνώρισή της.

Δεν ανακηρύσσω αυτό ως επιλογή.

Αυτό έχω: ένα πεινασμένο σώμα,

ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο δίκτυο πολλαπλών αναγκών

σχεδιασμένο στη συνειδητοποίηση του θανάτου.

Η αναζήτηση της τροφής είναι  μια παλιοδουλειά και χωρίς διάκριση φτιαγμένη στα μέτρα του καθενός. Σκάβω με το ψαλίδι στα σπλάχνα άλλων σωμάτων και συγχρόνως στο δικό μου. Η επιλογή είναι επιμελής, χρονοβόρα και χωρίς αιδώ. Η διατήρησή μου έχει την οσμή της αποσύνθεσης. Η απελευθέρωσή μου.

Σε αντίθεση με τους μύθους της δημιουργίας τίποτα δεν έρχεται πρώτο ή δεύτερο﮲ ούτε η λέξη προηγείται του κτίσματος. Η αναζήτηση τροφής τυφλώνεται από την ανάγκη και, επομένως, αυτή η βιογραφία δε θα έχει κορύφωση. Ανακαλύπτω το παιδί, γιατί είμαι απελπισμένη﮲ εφευρίσκω τη γυναίκα, γιατί είσαι μέσα στο δρόμο μου﮲ εξαναγκάζω και του δύο μας στο ρόλο του καλλιτέχνη, γιατί υπάρχει περιορισμός.

Το σώμα θέλει να μεγαλώσει. Εγώ μεγαλώνω στη στάση.

Τα δάχτυλα βαραίνουν και καρφώνονται, στύλοι στο χώμα,

τα φρύδια σμίγουν, συνοφρυώνονται σε μία αψίδα κραυγής μέσα στο περιβάλλον,

το πυκνό από χνούδι που αποπνέει ψευδαισθήσεις.

Στα προχωρημένα νιάτα μου σκότωσα με πείσμα αλυσίδες από μανάδες και πατεράδες, δάσκαλους και επαΐοντες, άρχοντες και ιθύνοντες – έτσι όπως πρέπει να γίνεται.

Στην αποσύνθεση των μελών τους αναζήτησα την ελευθερία.

Το τίμημα της πράξης μου η οικτρή αντίληψη πως μια τέτοια ιδέα δεν είναι παρά μια εγχώρια γήινη πλάνη.

Έστω. Αφουγκράστηκα τον πόθο μου και συνέχισα.

Έσπασα την προηγούμενη οπτική γωνία.

Δανείστηκα τη θωριά ενός αιωνόβιου πουλιού και κοίταξα:

τους χάρτες΄ οι συνήθεις μπλεγμένοι μονόδρομοι, απόρροιες της εκπαίδευσης και της ροής της ιστορίας,

το ζευγάρι πόδια τα δικά μου΄ σκονισμένα, ζαρωμένα, φουσκάλες σε αποσύνθεση.

Εκεί άναψε η ιδέα: Η ελευθερία της επιλογής δεν βρίσκεται στο πού αλλά στο πώς.

Τα μπράτσα ανοίγουν, οριζόντιες γραμμές αντιστάσεως

Τα μάτια αρπάζουν δυο αχτίδες φωτός

Μέσα στο περιβάλλον, το πυκνό από χνούδι που διαχέει και φαντασία,

καβάλησα έναν άγγελο και ρίχτηκα στο παιχνίδι.